از سبیدو

قاعده ساده‌ست، وقت رفتن فقط باید رفت، بی‌جستجو برای تبصره‌ای، خالی از هر منت و طلبی، و بدون هیچ اصراری به فلسفه‌تراشی و زیبانمایی و مسابقه برای جمله‌سازی‌های جان‌سوز، تمام اون‌ چیزهایی که سال‌های سال بعد باعث میشن با مرورشون خام‌تر از چیزی که واقعا بودی بنظر بیای، با گذران عمر و در خلال رنجش‌های ریز و درشتش، بالاخره می‌فهمی که هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای‌ برای گلایه نیست، پرسیدن از بقیه درباره‌ی دلیل حرف و رفتار و انتخاب‌هاشون مثل نگاه‌کردن به آسمون قبل عطسه‌ست، یک‌جور واکنش بی‌معنای مرسوم در جهانی که توش هرگز چیزی‌ به عقب برنمیگرده، دنیایی که در اون رؤیاهات کاری به واقعیت ندارن، غرایزت به پولت نگاه نمی‌کنن، حادثه از خستگیت نمی‌پرسه و هیچکس برای دوست‌داشتنت با تو مشورت نمی‌کنه، و حالا تو میون این بلبشو میخوای از چی‌ بپرسی؟ کاش هر چیزی دلیل محکمی داشت، حالا که نداره باید کوتاه اومد، لااقل توی این یکی دنیا... .